🎫 Oto Wielka Tajemnica Wiary Modlitwa Tekst

Kapłan: Oto wielka tajemnica wiary. Wierni: Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwych-wstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale. Aklamacja druga: Kapłan: Wielka jest tajemnica naszej wiary. Wierni: Ile razy ten chleb spożywamy i pijemy z tego kielicha, głosimy Tajemnica Szczescia - Pietnascie modlitw. NABOŻEŃSTWO PIĘTNASTU MODLITW ŚW. BRYGIDY. Pierwsza modlitwa. O Jezu Chryste! Słodkości odwieczna wszystkich obejmujących Cię miłością. Radości przewyższająca wszelkie szczęście i oczekiwanie, prawdziwe Zbawienie i Nadziejo każdego grzesznika. Ty, który objawiłeś, że największym WIELKA TAJEMNICA WIARY EUCHARYSTIA DAJE ŻYCIE. Tweetuj Udostępnij Google+ Pinterest . Numer referencyjny: 9090 9090 1. Oto wielka tajemnica wiary. Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale. 2. Wielka jest tajemnica naszej wiary. Ile razy ten chleb spożywamy i pijemy z tego kielicha głosimy śmierć Twoją, Panie, oczekując Twego przyjścia w chwale. 3. Uwielbiajmy tajemnicę wiary. Modlitwa tygodnia. 31. tydzień zwykły Wielka tajemnica wiary . Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata Zwyczajna niedzielna Msza święta. Przede W niedzielę Dobrego Pasterza tradycyjnie w Polsce rozpoczęliśmy Tydzień Modlitw o Powołania do Kapłaństwa i Życia Konsekrowanego. W tym roku odbywa się on pod hasłem: „Wielka Tajemnica Wiary". Oto sześć głębokich modlitw, które warto wykorzystać w tym tygodniu. 23. „Oto wielka tajemnica wiary”. Modlitwa Eucharystyczna. 24. Na ile mogę zbliżyć się do Boga? Sakrament Eucharystii. 25. Z Jezusem i do Jezusa. Kult Najświętszego Serca Pana Jezusa. Rozdział IV. Parafia, wspólnota, ruch 26. Moja parafia i jej historia. 27. Moja diecezja. 28. Gdy potrzebuję innych to… Ruchy i wspólnoty w Katecheza 29. „Oto wielka tajemnica wiary”. Eucharystia w centrum liturgii i życia, tekst 1 Przeczytajcie fragment prefacji z Drugiej modlitwy eucharystycznej i podkreślcie: na niebiesko – wyraże-nia w liczbie mnogiej wypowiadane przez kapłana, na zielono – słowa ustanowienia Eucharystii w formie czasu teraźniejszego. Oto Wielka Tajemnica Wiary. 0 / 5. ( 0 ) + Dodaj opinię. Dostępność: Mało < 20 (Wysyłka w 3-5 dni roboczych) Jeśli zgadzasz się ze mną, że żyjemy w czasach niepewnych, w których przyszłość jest nieprzewidywalna i niejasna, to powinieneś przeczytać tą książkę. Wielu już utraciło albo zaczyna tracić nadzieję na lepsze jutro. Oto wielka tajemnica wiary albo: Głosimy śmierć Twoją. Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale. Stoimy: Prefacja : Wielka jest tajemnica naszej wiary. albo: Ile razy ten chleb spożywamy i pijemy z tego kielicha, głosimy śmierć Twoją, Panie, oczekując Twego przyjścia w chwale. Stoimy: Prefacja Wielka jest tajemnica naszej wiary. Lud odpowiada: Ile razy ten chleb spożywamy * i pijemy z tego kielicha * głosimy śmierć Twoją, Panie, * oczekując Twego przyjścia w chwale. AKLAMACJA TRZECIA GC. Uwielbiajmy tajemnicę wiary. Lud odpowiada: Panie, Ty nas wybawiłeś * przez krzyż i zmartwychwstanie swoje, * Ty jesteś Zbawicielem świata. Drodzy radiosłuchacze, na zakończenie raz jeszcze powtórzmy, że dojrzała wiara zawsze wyraża się w modlitwie. Dojrzała wiara to wiara modląca się. Nasze myślenie i mówienie o Bogu winno zamieniać się w mówienie do Boga, czyli w modlitwę. Świat bez modlitwy staje się światem zimnym, pustym, beznadziejnym. OO1O0I. PRZYGOTOWANIE DARÓW K. Błogosławiony jesteś, Panie, Boże wszechświata, * bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy chleb, * który jest owocem ziemi i pracy rąk ludzkich; * Tobie go przynosimy, * aby stał się dla nas chlebem życia. W. Błogosławiony jesteś, Boże, teraz i na wieki. Przez to misterium wody i wina * daj nam, Boże, udział w Bóstwie Chrystusa, * który przyjął nasze człowieczeństwo. K. Błogosławiony jesteś, Panie, Boże wszechświata, * bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy wino, * które jest owocem winnego krzewu i pracy rąk ludzkich; * Tobie je przynosimy, * aby stało się dla nas napojem duchowym. W. Błogosławiony jesteś, Boże, teraz i na wieki. Przyjmij nas, Panie, stojących przed Tobą * w duchu pokory i z sercem skruszonym; * niech nasza ofiara tak się dzisiaj dokona * przed Tobą, Panie Boże, * aby się Tobie podobała. Obmyj mnie, Panie, z mojej winy * i oczyść mnie z grzechu mojego. K. Módlcie się, * aby moją i waszą Ofiarę * przyjął Bóg, Ojciec wszechmogący. W. Niech Pan przyjmie Ofiarę z rąk twoich * na cześć i chwałę swojego imienia, * a także na pożytek nasz i całego Kościoła świętego. MODLITWA NAD DARAMI PREFACJA K. Pan z wami. W. I z duchem twoim. K. W górę serca. W. Wznosimy je do Pana. K. Dzięki składajmy Panu Bogu naszemu. W. Godne to i sprawiedliwe. Kapłan razem z wiernymi kończy prefację, śpiewając lub głośno mówiąc: Święty, Święty, Święty, Pan Bóg Zastępów. * Pełne są niebiosa i ziemia chwały Twojej. * Hosanna na wysokości. * Błogosławiony, który idzie w imię Pańskie. * Hosanna na wysokości. MODLITWA EUCHARYSTYCZNA K. Oto wielka tajemnica wiary. W. Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, * wyznajemy Twoje zmartwychwstanie * i oczekujemy Twego przyjścia w chwale. Albo K. Wielka jest tajemnica naszej wiary. W. Ile razy ten Chleb spożywamy * i pijemy z tego Kielicha, * głosimy śmierć Twoją, Panie, * oczekując Twego przyjścia w chwale. Albo K. Uwielbiajmy tajemnicę wiary. W. Panie, Ty nas wybawiłeś * przez krzyż i zmartwychwstanie swoje, * Ty jesteś Zbawicielem świata. Albo K. Tajemnica wiary. W. Chrystus umarł, * Chrystus zmartwychwstał, * Chrystus powróci. Ks. Andrzej Adamski WIELKA TAJEMNICA WIARY Człowiek jest z natury stworzeniem ciekawskim. Lubi zgłębiać i poznawać tajemnice świata. Są jednak granice, których ludzki rozum przekroczyć zdoła. Są chwile, kiedy musimy z pokorą pochylić głowę i powiedzieć: „Nie rozumiem” - jak chociażby wtedy, gdy stajemy wobec tajemnicy Eucharystii. Tam, gdzie kończy się ludzkie poznanie, zaczyna się wiara. Do zaistnienia wiary wręcz konieczna jest sytuacja, gdy czegoś nie wiem lub nie rozumiem. Jeśli coś wiem, widziałem, mogę to sprawdzić i tego dotknąć - nie muszę wierzyć. Wiara jest oparciem się na autorytecie tego, kto przekazuje nam jakąś informację lub składa obietnicę. Na płaszczyźnie religijnej wiara jest spotkaniem 2 osób: Boga, który pierwszy się objawia, i człowieka, który na to objawienie odpowiada aktem wiary. Jedną z największych tajemnic naszej wiary jest Sakrament Eucharystii. „Oto wielka tajemnica wiary!” - te słowa słyszymy podczas każdej Mszy świętej w chwilę po tym, jak chleb i wino staną się Ciałem i Krwią Chrystusa. Przemiana ta jest niewidoczna na zewnątrz. Nie ma przyrządu, zdolnego zmierzyć czy wykryć w Eucharystii obecność Chrystusa. Czy jednak wiara w nią jest całkowicie pozbawiona podstaw i sprzeczna z rozumem? CZYNIENIE Z SIEBIE DARU [Eucharystia] zawiera bowiem w sobie Paschę Jezusa Chrystusa, jest upamiętnieniem Jego śmierci i zmartwychwstania oraz sprawowaniem Przymierza na odpuszczenie grzechów. W niej dokonuje się Pascha naszego Pana i nasza pascha. W tym paschalnym sakramencie otrzymujemy moc czynienia z siebie daru dla bliźniego przez przebaczenie, moc do życia w wolności i moc do dawania siebie innym w postawie służby, by budować Ciało Chrystusa, czyli Kościół. Bp Z. Kiernikowski, List pasterski o przygotowaniu Kongresu Eucharystycznego (2005).Wiara poszukująca zrozumienia Średniowieczna teologia stworzyła formułę „fides quaerens intellectum” - wiara poszukująca zrozumienia intelektualnego. Próbę rzucenia pewnego światła na tajemnicę Eucharystii podjął Sobór Trydencki (XVI w.). Posłużył się przy tym, zaczerpniętymi z filozofii, pojęciami istoty (inaczej: substancji) i przypadłości. Substancja - to „istota rzeczy”; najważniejsza cecha, decydująca, czym dany przedmiot jest. Natomiast „przypadłość” można zdefiniować jako drugorzędną cechę fizyczną. Zamiast słowa „przypadłość” Sobór chętniej używa terminu „postać”. Cóż więc tak naprawdę dokonuje się podczas Mszy świętej? Najlepiej oddaje to chyba (również użyty przez Sobór) termin PRZEISTOCZENIE. Na słowa kapłana ulega zmianie istota, substancja chleba i wina, nie naruszając przy tym postaci. Nie zmienia się smak, kształt, kolor, zapach - wszystko to, co nasze ludzkie zmysły są w stanie ogarnąć i zarejestrować. Stąd też słowa kapłana o tajemnicy wiary, które wypowiada zaraz po przeistoczeniu, są wyrazem ogromnej bezradności ludzkiego umysłu wobec czegoś, co nieskończenie go przerasta. W kawałku chleba i kilku kroplach wina jest obecny cały, żywy, prawdziwy Chrystus - wraz z Ciałem, Krwią, Duszą i Bóstwem! (por. KKK 1413). Ta obecność jest realna i rzeczywista. Obecność Chrystusa pod postaciami chleba i wina rozpoczyna się w momencie przeistoczenia i trwa, dopóki trwają postacie eucharystyczne. A co z cudami? W kontekście tych podstawowych prawd o Eucharystii, trudno powstrzymać się od pytania: Jak w związku z tym traktować cuda eucharystyczne? Czy one nie mogłyby posłużyć jako ewentualny naukowy dowód na rzeczywistą obecność Chrystusa w Eucharystii? Być może kogoś w tym momencie rozczaruję, ale odpowiedź brzmi: nie. Cuda eucharystyczne należy postawić na tej samej płaszczyźnie, co objawienia prywatne. Tym, co przede wszystkim ma nas skłaniać do wiary, będącej odpowiedzią na miłość Boga, mają być prawdy, zawarte w Bożym Objawieniu i nauczaniu Kościoła. To jest punkt wyjścia, to jest podstawa, która każdemu człowiekowi powinna wystarczyć. Żadne prywatne objawienia ani nadzwyczajne fakty nie mogą nic do Bożego Objawienia dodać. Mogą co najwyżej być impulsem, by pewne prawdy w nim zawarte odczytać bardziej wnikliwie (jako przykład można wymienić choćby objawienia s. Faustyny, pod wpływem których rozwinięto kult Bożego Miłosierdzia - jednak po uprzednim stwierdzeniu, że treść objawień pokrywa się z tym, co o Miłosierdziu Bożym mówi Pismo święte). Warto przypomnieć też, że Kościół nikogo nie zobowiązuje pod sankcją grzechu do wiary w prywatne objawienia - nawet jeśli zostały oficjalnie uznane za prawdziwe. Podobnie jest z cudami eucharystycznymi - mogą być one dodatkowymi okolicznościami, pobudzającymi wiarę. Zawsze jednak muszą mieć odniesienie do nauczania Kościoła na temat Eucharystii. Ono zaś opiera się na autorytecie samego Chrystusa i Jego słowach. Największy cud W Uroczystość Bożego Ciała ulicami naszych miast przejdą Eucharystyczne procesje. Oddając cześć temu, który „zagrody nasze widzieć przychodzi”, dziękujmy Mu za tę Obecność, która jest tak nam bliska - i to przez cały rok. Mamy Chrystusa codziennie niemal na wyciągnięcie ręki - w tabernakulum. Czy korzystamy z tego, wstępując do świątyni na - choćby krótką - adorację? A choć z natury jesteśmy żądni cudów i nadzwyczajności, pamiętajmy, że sama Eucharystia jest największym cudem. Cudem miłości Boga, który stał się „dobry jak chleb” i przyszedł, by zaspokoić nasz głód i najważniejsze pragnienie człowieczego serca: by kochać i być kochanym. opr. aw/aw Copyright © by Echo Katolickie Kategoria: W świecie ducha Przygotowanie na Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. "Każdy krok ku świętości, każde działanie podjęte dla realizacji misji Kościoła, każda realizacja programów duszpasterskich winny czerpać potrzebną siłę z tajemnicy eucharystycznej i ku niej się kierować jako do szczytu. W Eucharystii mamy Jezusa, Jego odkupieńczą ofiarę, mamy Jego zmartwychwstanie, mamy dar Ducha Świętego, mamy adorację, posłuszeństwo i umiłowanie Ojca. Jeżeli zaniedbamy Eucharystię, jak będziemy mogli zaradzić naszej nędzy?" (za: św. Jan Paweł II, Ecclesia de Eucharystia nr 60) Eucharystia to sakrament obecności i mocy Boga, znak nierozerwalnego przymierza miłości między Bogiem a człowiekiem, tajemnica mająca siłę odmienić ludzkie życie, rzeczywistość skłaniająca do dziękczynienia i uwielbienia. Jedyny pokarm, który nie jest rzeczą. W sposób szczególny objawia się w każdej Mszy Św., kiedy przytulamy się do Jezusowego serca na Ostatniej Wieczerzy a jednocześnie stajemy pod krzyżem, gdzie dokonuje się nasze odkupienie. Ale skoro jest to sakrament Bożej obecności, działania i mocy to daje nam możliwość doświadczyć całego piękna historii zbawienia. [Odpust zupełny za udział w procesji eucharystycznej] Modlitwy: -> [na Boże Ciało] "Uroczystość Bożego Ciała jest tajemnicą zauroczenia Chrystusem i przekształcania w Niego. Jest też szkołą konkretnej miłości, cierpliwej i ofiarnej, jak Jezusa na krzyżu" - Papież Franciszek Dobry początek Ucałowanie ołtarza - oddanie czci Chrystusowi, ale również serdeczne pozdrowienie Przyjaciela w imieniu wspólnoty. Ołtarz - najpierw widzę, później dotyk i tak jak spotkanie z ukochaną. Spotykam Chrystusa i jego Oblubienicę. Kościół w krzyżu Jezusa zawsze widzi ołtarz, na którym Syn Boży dokonał zbawienia świata. Znak miłości. W czyje imię gromadzimy się na Eucharystii? Czy to jedynie nasz wybór i inicjatywa? Znak krzyża na początek wszystko porządkuje. Stanięcie na początku Mszy w prawdzie przed Bogiem z prośbą o przebaczenie to pierwszy dar płynący z Krzyża. Kreśląc znak krzyża na swoim ciele prosimy, aby Bóg ogarnął na całych. Każda Msza zaczyna się znakiem krzyża i znakiem krzyża (błogosławieństwem) się kończy. Mówiąc na początku Mszy "W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego", przyznaję się do tego, że od chrztu moje życie jest ukryte w Bogu. Bez Boga ani do proga ... Znak krzyża otwiera nas na inną rzeczywistość. Rozpoczynając Mszę wchodzę w wewnętrzne życie Boga, by przyjąć Boże Ciało i złączyć się z Nim. Robiąc znak krzyża wypowiadam imiona Boga. Wtedy pryska anonimowość. Nie wielbię zatem pewnej mocy - lecz Boga, którego znam „z imienia". Wspólnota. Kiedy kapłan rozkłada ręce i mówi Pan z Wami - wyobraża Chrystusa mówiącego: "Witaj. Dobrze, że jesteś. Zapraszam Cię na ucztę". Pozdrowienie na początku Mszy św. oznajmia uczestnikom, że w kościele nie są sami, ale Bóg jest obecny wśród nich. "Pan z wami" to najpiękniejsze słowo dla samotnych - nie jestem sam, jestem z innymi i nie jesteśmy sami - z nami jest Bóg. Słucham i jestem wysłuchany. Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych (Mt 4, 4b). "Słuchaj Izraelu" to najważniejsze przykazanie. Poszukujemy słowa, które nas nie zawiedzie, to SŁOWO BOGA. Ze słuchania rodzi się bowiem i wiara, i ofiara, tzn. miłość. Miłość do Chrystusa obecnego pod postacią Chleba i Wina, zaczyna się od wierności Jego Słowu. Gdy w czasie liturgii czytane jest Słowo Boże to tak jakby sam Bóg przemawiał do swego ludu, a Chrystus, obecny w swoim słowie, zwiastuje Ewangelię. Liturgia Słowa to nie monolog, ale mój dialog z Bogiem. Nie wystarczy słuchać - trzeba odpowiedzieć. Słowo też może stać się Pokarmem, który można smakować i Nim się nasycić. Słowo Boga objawia Prawdę, jaka nadaje wieczny sens życiu człowieka. Bóg rzekł i stało się. Słowem stworzył świat. Dziś to samo Słowo wypowiada w czasie każdej Mszy św. Ono ma moc przemieniać nas! Dziękuję. Dlatego pierwszym słowem i postawą, która kojarzy się z Eucharystią, to słowo "dziękuję". Słowo EUCHARYSTIA przypomina, że zawsze jest za co dziękować Bogu. Chociażby za to, że Jezus jest z nami w Najświętszym Sakramencie. To nie Bóg ma dziękować mi za przyjście, ale ja Jemu za dar Eucharystii, bo jeśli Bóg z nami, to dobra w naszym życiu jest zawsze więcej niż zła. W Eucharystii dziękujemy Bogu za Jego Miłość "aż do końca" - to również szkoła przyjmowania darów od Niego. Masz problem z wdzięcznością? Zatrzymaj się przypatrz jak Bóg działa w Twoim życiu. Dar Msza Św. to prawdziwa ofiara: Ciało wydane, Krew przelana. Większego dowodu miłości już nie ma. Od każdego z nas zależy czy uwierzę i przyjmę. Ofiara nie polega na tym, że zabierzesz coś sobie, by dać to Bogu. Chodzi o to, byś powiedział: „Oddaję Ci siebie całego Panie”. Razem z chlebem i winem składamy na ołtarzu pracę, cierpienie, miłość, nadzieję i nas samych, aby Bóg to wszystko przemienił. Jezus uczy nas ofiary z siebie dla innych. To nadaje sens naszemu życiu. Komunia - zjednoczenie "Kto z kim przestaje, takim się staje". Głodny? Spragniony? Komunia oznacza zjednoczenie z samym Bogiem! Jak celnik z Kafarnaum, nie jesteś godzien. A jednak Pan przychodzi do Ciebie. Bierzcie i jedzcie... pijcie ... to nie oferta z karty dań. Przyjąć Eucharystię to radować się Bogiem, który staje się moim życiem. Chrystus w komunii daje się nam cały. To wezwanie, aby odpowiedzieć Mu tym samym. Komunia przypomina, że wiara to głębokie zjednoczenie z Jezusem, który daje nam siebie. Szukasz cudu? Idź na Eucharystię ... Droga - świadectwo Wychodząc z Jezusem obecnym w Eucharystii, zapraszamy Go do naszej codzienności. Niech Eucharystia będzie w centrum naszego życia dziś i na wieki! W temacie rozważanie z "Zatem, podczas gdy pokarm dla ciała jest przyswajany przez nasz organizm i przyczynia się podtrzymania go przy życiu, w przypadku Eucharystii mamy do czynienia z innym Chlebem: to nie my go przyswajamy, ale on nas przyswaja, tak że stajemy się podobni do Jezusa Chrystusa, stajemy się członkami Jego ciała, jednoczymy się z Nim. Ten moment jest decydujący." Dodaj komentarz Jan Charytański SJ, Czesława Margarita Sondej OSU KIM JESTEM JAKO CZŁOWIEK I CHRZEŚCIJANIN Rozważania w oparciu o Katechizm Kościoła Katolickiego ISBN: 83-7318-776-6 wyd.: WAM 2006 "OTO WIELKA TAJEMNICA WIARY" Ostatnim i najważniejszym sakramentem inicjacji chrześcijańskiej jest Eucharystia. Jest ona „źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego” (KL 47). „W Najświętszej bowiem Eucharystii zawiera się całe duchowe dobro Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha” (KK 11, cyt. za KKK 1324). „Eucharystia oznacza i urzeczywistnia komunię życia z Bogiem i jedność Ludu Bożego, przez które Kościół jest sobą. Jest ona szczytem działania, przez które Bóg w Chrystusie uświęca świat, a równocześnie szczytem kultu, jaki ludzie w Duchu Świętym oddają Chrystusowi, a przez Niego Ojcu” (EM 6; cyt. za KKK 1325). W tych krótkich zdaniach Katechizm otwiera nas na bogactwo Eucharystii. Zgodnie jednak z głównym problemem naszych rozważań musimy postawić sobie pytanie, jak w jej świetle możemy odnajdywać istotę naszego bycia chrześcijaninem. Zacznijmy od zastanowienia się nad miejscem Eucharystii w naszym życiu, nad naszym stosunkiem do Mszy świętej. Dla bardzo wielu chrześcijan Msza święta kojarzy się przede wszystkim z przykazaniem kościelnym, zobowiązującym nas do uczestnictwa w niej w niedziele i święta pod sankcją popełnienia grzechu ciężkiego. To obowiązek, który może krzyżować nasze plany wykorzystania dnia wolnego od pracy. Zarówno w niedziele, jak i w chwilach trudności życiowych, przychodzimy, by uzyskać pomoc. Najrzadziej korzystamy z Eucharystii z myślą o wzbogacaniu naszego życia duchowego, naszego związku z Bogiem. Skupiamy się wtedy na Osobie Jezusa Chrystusa, zapominając niejako o Ojcu, a zwłaszcza o Duchu Świętym. Wypełniając niedzielny czy świąteczny obowiązek, przychodzimy do Kościoła jako jednostki; zajmujemy miejsce obok innych jednostek, których nie znamy i z którymi nie czujemy żadnej więzi; nie witamy się, wchodząc, i nie żegnamy z nikim, opuszczając świątynię. Modląc się, skupiamy się na własnych sprawach czy naszych najbliższych. Najczęściej nie obejmujemy naszą modlitwą spraw, które nas bezpośrednio nie dotyczą, a o takich dowiadujemy się z środków społecznej komunikacji. Przeżycia związane z Eucharystią zamykają nas w kręgu naszej prywatności. Od początku chrześcijaństwa schodzimy się raz na tydzień, aby jako wspólnota kościelna uczestniczyć w uobecnianiu się Ofiary Jezusa Chrystusa, Ofiary pojednania i nowej ludzkości, nowej jedności. Tymczasem od przekroczenia pierwszego stopnia prowadzącego do kościoła poczucie wspólnoty jakby w nas zanika. Przechodzimy obok siebie, nie pozdrawiając się, podobnie jak wchodzimy do kina czy teatru — obojętni na siebie widzowie. Szukamy odpowiedniego miejsca, najlepiej z brzegu ławki. Jeśli już je zajęliśmy, przepuszczamy innych przed siebie, by wcisnęli się do środka. Wychodząc z kościoła obojętnie przeciskamy się obok innych bez słowa pożegnania i każdy śpieszy w swoim kierunku. Nie mamy sobie nic do powiedzenia. Jakie to wszystko dalekie od spotkań przyjaciół w naszych mieszkaniach. Przepraszam, dostrzegamy bliźniego w momencie Komunii, a zwłaszcza niepełnosprawnych i starszych. Tu, przy Stole Pańskim, dostrzegamy ich, ale czy wewnętrznie przeżywamy poczucie wspólnoty? W czasach prześladowań chrześcijanie rozpoznawali się, rysując znak ryby. Czy w naszej poganiejącej społeczności nie powinniśmy poznawać się zupełnie w praktyce zaniedbanym pozdrowieniem chrześcijański, możliwie najkrótszym i zwięzłym, np. „Szczęść Boże” i „Z Bogiem”? Jak to dobrze w nieznajomym odnaleźć siostrę lub brata w wierze. Drugim momentem, w którym możemy przeżywać poczucie wspólnoty jest znak pokoju. Niektórzy odczuwają pewien niepokój natury higienicznej. A czy spotykając na ulicy znajomych, naszych przyjaciół mamy te same trudności? Ważny jest również sam sposób podawania ręki: zimny, obojętny czy prawdziwie przyjacielski. Czy nie moglibyśmy w tym momencie spojrzeć sobie w oczy, by dostrzec osobę siostry lub brata w wierze. Tak zjednoczeni możemy przystępować do Stołu Pańskiego, stołu naszej parafialnej rodziny. Gdy uczestniczymy w Eucharystii, niejednokrotnie nasza uwaga słabnie i wiele obrzędów przebiega jakby obok nas. Istnieje jednak chwila, w której kieruje się ona ku ołtarzowi. W głębokiej ciszy przenikającej całe zgromadzenie padają słowa wypowiedziane w Wieczerniku: „To jest Ciało moje za was wydane... To jest kielich Krwi mojej...” (por. KKK 1412). Znaczenie tych słów Katechizm tłumaczy nam, parafrazując tekst Ewangelii św. Jana. „Chrystus, umiłowawszy swoich, do końca ich umiłował. Wiedząc, że nadeszła godzina przejścia z tego świata do Ojca, podczas wieczerzy umył uczniom nogi i dał im przykazanie miłości (por. J 13, 1-17). Zostawiając im dowód tej miłości, nie chcąc oddalić się nigdy od swoich oraz czyniąc ich uczestnikami swojej Paschy, Jezus ustanowił Eucharystię jako pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania, którą polecił Apostołom celebrować aż do swojego powtórnego przyjścia” (KKK 1337). Słowo”pamiątka” ma swoje specyficzne znaczenie. „Gdy Kościół celebruje Eucharystię, wspomina Paschę Chrystusa, a ona zostaje uobecniona. Ofiara, którą Chrystus złożył raz na zawsze na krzyżu, pozostaje zawsze aktualna. «Ilekroć na ołtarzu sprawowana jest ofiara krzyżowa, w której na Paschę naszą ofiarowany został Chrystus, dokonuje się dzieło naszego odkupienia» (KK 3)” (KKK 1364). Wymienione wyżej słowa konsekracji wskazują, że Eucharystia jest ofiarą, ponieważ uobecnia ofiarę krzyża, „jest jej pamiątką i udziela jej owoców” (KKK 1366). Mocą słów konsekracji i Ducha Świętego zmartwychwstały Chrystus przemienia chleb w swoje ciało, a wino w krew , i uobecnia swoją ofiarę krzyża (por. KKK 1374-1375). W Eucharystii dla nas, tu i teraz, staje się obecne i owocne dzieło Chrystusa dokonane na krzyżu: zwycięstwo nad szatanem, grzechem i śmiercią, dzieło pojednania z Ojcem, które rozważaliśmy w pierwszym rozdziale. Co więcej, w komunii świętej, która stanowi istotny element uczestnictwa w Mszy świętej, dokonuje się „głębokie zjednoczenie z Chrystusem Jezusem, który powiedział: «Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim» (J 6, 56). Uczta eucharystyczna jest podstawą życia w Chrystusie: «Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie» (J 6, 57)” (KKK 1391). Eucharystia jest źródłem nowego życia w Chrystusie. Jednocześnie jest zadatkiem przyszłej chwały. „Kościół wie, że już teraz Pan przychodzi w Eucharystii, i przez nią jest obecny pośród nas. Jednak ta Jego obecność jest zakryta. Dlatego sprawujemy Eucharystię, «oczekując obiecanej nagrody i przyjścia naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa» i prosząc, byśmy mogli «wiecznie radować się Twoją chwałą, gdy otrzesz z naszych oczu wszelką łzę, bo widząc Ciebie, Boże, jaki jesteś, przez wszystkie wieki będziemy do Ciebie podobni i chwalić Cię będziemy bez końca przez naszego Pana Jezusa Chrystusa»” (III Modlitwa eucharystyczna i modlitwa za zmarłych) (KKK 1404). Rozważanie bogactwa Eucharystii sprawia, że chrześcijanin świadomy swej grzeszności i słabości, staje się jednocześnie człowiekiem nadziei swojego udziału w zwycięstwie Chrystusa. Zatem sprawujemy Eucharystię w duchu dziękczynienia i uwielbienia. „Eucharystia jest ofiarą dziękczynienia składaną Ojcu, uwielbieniem, przez które Kościół wyraża Bogu swoją wdzięczność za wszystkie Jego dobrodziejstwa, za wszystko, czego On dokonał przez stworzenie, odkupienie i uświęcenie. Dlatego Eucharystia oznacza przede wszystkim «dziękczynienie»” (KKK 1360). Na początku naszych rozważań o Eucharystii zwróciliśmy uwagę na indywidualistyczne do niej podejście: moja — mnie, moja komunia, moje spotkanie z Chrystusem. Tymczasem Eucharystia tworzy Kościół. Ci, którzy przyjmują Eucharystię, są ściśle zjednoczeni z Chrystusem, a tym samym Chrystus łączy ich ze wszystkimi wierzącymi w jedno Ciało, czyli Kościół. Komunia odnawia, umacnia i pogłębia wszczepienie w Kościół, dokonane już w sakramencie chrztu. Przez chrzest zostaliśmy wezwani, by tworzyć jedno ciało. Eucharystia urzeczywistnia to wezwanie: „Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czy nie jest udziałem we Krwi Chrystusa? Chleb, który łamiemy, czyż nie jest udziałem w Ciele Chrystusa? Ponieważ jeden jest chleb, przeto my liczni, tworzymy jedno ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba” (1 Kor 10, 16-17). „Cały Kościół jest zjednoczony z ofiarą i wstawiennictwem Chrystusa. Papież, pełniący w Kościele posługę Piotra, jest zjednoczony z każdą celebracją Eucharystii i wymieniany w niej jako znak i sługa jedności Kościoła powszechnego. Biskup miejsca jest zawsze odpowiedzialny za Eucharystię, nawet wówczas, gdy przewodniczy jej kapłan. W czasie jej sprawowania wymienia się jego imię, by zaznaczyć, że to on jest głową Kościoła partykularnego, pośród prezbiterów i w asyście diakonów. W ten sposób wspólnota wstawia się za wszystkich szafarzy, którzy dla niej i z nią składają Ofiarę eucharystyczną” (KKK 1369). Więź z całym Kościołem, ale również całym światem, wyraża się i kształtuje w czasie modlitwy wiernych, modlitwy wstawienniczej, po liturgii Słowa (por. KKK 1349). Konkretną formą współodpowiedzialności jest zwyczaj kolekty, to jest zbierania ofiar, które mają być rozdane potrzebującym (por. KKK 1351). Eucharystia bowiem, jako ustanowienie zbawczej miłości Chrystusa, jest sakramentem jedności i miłości. „By przyjmować w prawdzie Ciało i Krew Chrystusa za nas wydane, musimy dostrzegać Chrystusa w najuboższych, Jego braciach” (KKK 1397). Nasza miłość winna wykraczać poza granice Kościoła katolickiego. „Im boleśniej dają się odczuć podziały Kościoła, które uniemożliwiają wspólne uczestnictwo w uczcie Pana, tym bardziej naglące są modlitwy zanoszone do Niego, by nastały dni pełnej jedności wszystkich wierzących” (KKK 1398). W Eucharystii uczestniczymy więc nie jak odizolowane jednostki, ale w świadomości urzeczywistniającego się Kościoła. Nie tylko otrzymujemy, ale również jesteśmy odpowiedzialni. Katechizm wskazuje na specyficzną formę odpowiedzialności i współdziałania. „Kościół, który jest Ciałem Chrystusa, uczestniczy w ofierze swojej Głowy. Razem z Chrystusem ofiaruje się cały i łączy się z Jego wstawiennictwem u Ojca za wszystkich ludzi. W Eucharystii ofiara Chrystusa staje się także ofiarą członków Jego Ciała. Życie wiernych, składane przez nich uwielbienie, ich cierpienia, modlitwy i praca łączą się z życiem, uwielbieniem, cierpieniami, modlitwami i pracą Chrystusa i z Jego ostatecznym ofiarowaniem się, oraz nabierają w ten sposób nowej wartości. Ofiara Chrystusa obecna na ołtarzu daje wszystkim pokoleniom chrześcijan możliwość zjednoczenia się z Jego ofiarą” (KKK 1368). Jesteśmy powołani do współofiarowania z Chrystusem w duchu Jego doskonałej miłości Boga i ludzi. W tym współofiarowaniu urzeczywistnia się nasze kapłaństwo, nasz udział w kapłaństwie Chrystusa. Każde uczestnictwo w Eucharystii powinno budzić w nas i umacniać świadomość wymiaru eklezjalnego naszego bycia chrześcijaninem, a zarazem świadomość powołania kapłańskiego. Istotna dla owocnego uczestnictwa we Mszy świętej jest postawa współofiarowania. Wymaga ona od chrześcijanina stałej czujności. Jeżeli bowiem pragnie on razem z Chrystusem współofiarować się Bogu Ojcu we Mszy świętej, to musi starać się o to, by jego codzienne postępowanie było podobne do Jezusowego, by starał się mieć takie usposobienie ducha wyrażające się w gotowości pełnienia woli Bożej, jak Jezus. Inaczej jego obecność na Mszy świętej będzie tylko zewnętrznym wypełnieniem obowiązku, a w takim podejściu do Eucharystii nie ma miejsca na miłość. Materiał do współofiarowania podsuwają nam czytania mszalne. Dlatego zachęca się, aby chrześcijanie przeczytali sobie w sobotę teksty z niedzielnej Mszy świętej i zastanowili się, do jakich zadań one wzywają. A sformułowane postanowienia złożyli jako współofiarowanie w momencie uobecniania się Ofiary Jezusa Chrystusa. Warto również rozważyć w sposób bardzo konkretny podstawowe postawy eucharystyczne, do których należą: — dziękczynienie (każda Eucharystia jest dziękczynieniem) — za co dzisiaj szczególnie podziękujemy Bogu, — ofiarowanie co możemy dzisiaj Panu Bogu ofiarować, co możemy u siebie zmienić, poprawić... — miłość — w jaki sposób możemy okazać życzliwość tym wszystkim „obcym”, którzy nas otaczają. opr. aw/aw Z ks. Romanem Stafinem, doktorem teologii, próbujemy lepiej zrozumieć poszczególne części Mszy św. Na długo przed Soborem Watykańskim II (1962-1965) zastanawiano się nad tym, jak umożliwić wiernym aktywne włączenie się w najważniejszą część Mszy Świętej, czyli w modlitwę eucharystyczną. Dotychczas odmawiał ją sam kapłan. Dopiero na mocy reformy soborowej wprowadzono po słowach przeistoczenia (po podniesieniu) wezwanie skierowane do wiernych: „Oto wielka tajemnica wiary”, z aklamacją, czyli odpowiedzią wiernych: „Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu Chryste, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale”. W ten sposób zgromadzony lud mógł pełniej uczestniczyć we Mszy Świętej, w samym jej sercu. Cała modlitwa eucharystyczna skierowana jest do Boga Ojca, natomiast adresatem aklamacji jest Jezus Chrystus. Lud wyznaje wiarę w Jego obecność; w obecność Tego, który umarł, który zmartwychwstał i który przyjdzie. Jest to więc wyrażenie wiary w najważniejsze jej prawdy, czyli ta aklamacja jest streszczeniem Credo, z tą różnicą, że Credo jest wyznaniem („Wierzę…”), a słowa aklamacji są skierowane wprost do Jezusa, a więc jest ona formą modlitwy. Przypomina się tutaj wyznanie Tomasza Apostoła, „niewiernego” Tomasza, który po dotknięciu ran Jezusa, woła: „Pan mój i Bóg mój!” (J 20,28). Podobne wyznanie składa św. Paweł, mówiąc, że „życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie” (Ga 2,20). Mszał rzymski dla diecezji polskich zawiera jeszcze trzy inne wezwania kapłana i odpowiadające im aklamacje wiernych: „Wielka jest tajemnica naszej wiary” – „Ile razy ten chleb spożywamy i pijemy z tego kielicha, głosimy śmierć Twoją, Panie, oczekując Twego przyjścia w chwale”. Jest to prawie dosłownie tekst św. Pawła z Pierwszego Listu do Koryntian (11,26); „Uwielbiajmy tajemnicę wiary” – „Panie, Ty nas wybawiłeś przez krzyż i zmartwychwstanie swoje, Ty jesteś Zbawicielem świata”. Tutaj mamy znów bezpośredni styl modlitewny, jak w pierwszej aklamacji; i ostatnie wezwanie: „Tajemnica wiary” – „Chrystus umarł, Chrystus zmartwychwstał, Chrystus powróci”. Przytoczę teraz dłuższy tekst na temat Eucharystii jako tajemnicy wiary, pochodzący od Adrienny von Speyr, szwajcarskiej lekarki i mistyczki. Jej duchowej drodze towarzyszył Hans Urs von Balthazar (1905-1988), jeden z najwybitniejszych teologów XX wieku. Mistycy doświadczają spotkania z Jezusem we Mszy Świętej bardzo głęboko. I dobrze, że się z nami swoimi przeżyciami dzielą, chociaż nie jest nam łatwo zrozumieć i przyjąć ich przekaz. Adrienne von Speyr pisze tak: „Cała Eucharystia jest czystą tajemnicą wiary. Pan daje ją Kościołowi w sposób wyraźny jako tajemnicę. Nie daruje jej w takiej odsłonie, aby ona stała się wiedzą. A nawet jeśli widzielibyśmy Go [Jezusa] przed sobą w sposób fizyczny, w Ciele i Krwi, gdybyśmy mogli Go dotknąć i objąć, to mimo to nie wiedzielibyśmy, czym jest owa wewnętrzna, prawdziwa istota tej fizyczności: jej siła, jej zasięg, jej boskie możliwości. Wiara jest zawieszona między rozumieniem a niezrozumieniem. Tajemnicy jako takiej [wiara] nie potrafi pojąć. A jednak musi pojąć, wierząc, że Pan jest tutaj obecny w sposób fizyczny. Ta wiara jest przecież warunkiem tego, że Duch Pana może działać w wierzącym [człowieku]. Jego wiara [uczestnika Mszy świętej] umożliwia to działanie i sama współdziała. W Eucharystii zawsze-większy byt Boga wkracza do świata materialnego, zmysłowego w ten sposób, że byt ten [czyli Bóg] chce się zjednoczyć z wiarą [człowieka], ażeby zawsze większa tajemnica Eucharystii urzeczywistniała się w Kościele [i w sercu każdego wierzącego]. A ponieważ Eucharystia, przelanie krwi, jest zawsze aktualna, to również zawsze aktualny pozostanie charakter tajemnicy, nie wyczerpie się on [tak], żeby wiara mogła stopniowo przejść w wiedzę. Tak, sama wiara rodzi się w Eucharystii wciąż na nowo. […] musi każdorazowo dzięki niej powstać, narodzić się z Boga” (Adrienne, s. 106-107). Jeżeli z tego tekstu niektórym z was, kochani siostry i bracia, nie uda się wiele zapamiętać – a to wyznanie tej mistyczki nie jest łatwe do zrozumienia – to wyciągnę z tego tekstu i przekażę wam jeden wniosek: nie potrafimy (i nie chciejmy) ogarnąć rozumem tego cudownego dzieła, które dokonuje się we Mszy Świętej; możemy go tylko pojąć, wierząc, wierząc!; nie chciejmy, aby „nasza wiara [jak pisze Adrienne] stała się wiedzą”. Uwierzmy, że tak jest – to sam Bóg w Jezusie Chrystusie przychodzi do nas! Uwierzmy, a owoce tej wiary w naszym życiu będą nas uszczęśliwiać! Modlitwa siostry Faustyny (po Komunii Świętej): „O Stwórco mój i Panie, Ty jeden ponad te [wszystkie] dary dajesz mi Sam Siebie i jednoczysz się ściśle ze Swym nędznym stworzeniem. Tu się rozumieją serca nasze bez doborów słów; tu nikt mowy naszej przerwać nie jest w stanie. O czym mówię z Tobą, o Jezu, jest to nasza tajemnica, o której stworzenia wiedzieć nie będą i Aniołowie nie śmią się zapytać. Są to tajemne przebaczenia, o których wie tylko Jezus i ja – jest to tajemnica miłosierdzia Jego, które ogarnia każdą oddzielnie duszę. Za tę niepojętą dobroć Twoją, uwielbiam Cię, o Stwórco i Panie, całym sercem i duszą moją. A choć to uwielbienie moje jest tak nędzne i małe, jednak jestem spokojna, bo wiem, że Ty wiesz, że ono jest szczere, choć tak nieudolne” (Dz. 1692). Powyższy fragment rozważań pochodzi z książki tarnowskiego kapłana ks. Romana Stafina „Skarb Kościoła”, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Diecezji Tarnowskiej „Biblos” w 2020 roku. Można ją kupić TUTAJ.

oto wielka tajemnica wiary modlitwa tekst